nNang Dahil sa Footspa

I celebrated the Bonifacio Day sa bahay ng tita ko. Walang magawang maganda kaya eto ako at nakita ang nakabinbin na footspa machine na may bahid pa ng mga namatay na anay sa gilid nito. Naisipan kong ilubog ang aking mga paa sabay pedicure at manicure nalang para naman may silbi ang on-the-spot na footspa na wala naman talaga sa plano ko ang ganitong happening. Relaxing at enjoy naman! hehe

Biglang nagtext ang Bes ko at nagyayang mag-CENTRAL. Sa totoo lang, first time kong pumunta sa bar na iyon at hindi naman sa hindi ako sanay sa mga cocktail drinks... sumakit ang ulo ko bigla at hindi ko maintindihan kung ano yung feeling ko ng mga panahong iyon. Akala kong solusyon sa sakit ng ulo ko ay ang dalawang styro ng kape sa Mcdo at yosi pero lalong sumakit ang ulo ko. as in BONGGANG BONGGA! Kaya sinusumpa ko ngayong araw na 'to, hinding hindi na ako iinom ng BADTRIP... yun ang name ng inuming color green na may halong vodka at hindi ko na matukoy na mixes.

Pero sa bawat inom ko ng BEDTRIP, marami akong nalaman at mismong naisiwalat na mga kaganapan sa barkada, batchmates at kaibigan ko habang wala ako sa Maynila. Marami akong nalaman na kabulastugang pangyayari na hindi ko naman inakala na mangyayari sa buhay nila. Marami akong gustong sigawan pero wag nalang... mamaya, ako nanaman ang masama sa pangin nila at ako nananaman ang maging dahilan ng pag-block sa mga account nila na hindi sinasadya.

At speaking of pag-iingat, sa mga ka-batchmates ko nung high skul, ako na mag-iiwan sa inyo ng babala na mag-ingat sa isang teacher natin na nagho-house to house project para hingan tayo ng limos. ok lang naman kung limos na tinatawag nating tulong. Pero kung babalikbalikan ka na at hinuhuthutan ka na ng pera, ibang usapan na 'yun. Kung ako sa inyo, maging pribado sa mga details kung san kayo nakatira at nagtratrabaho. at kung sakaling malaman at napuntahan niya ang bahay at opisina nyo, learn to refuse kung wala ka talagang pera. Optional naman ang pagtulong di ba? MArami na ang nabiktima sa batch natin at kung saka-sakaling malaman niya ang lugar na pinaglulunggaan ko ngayon, wag siyang magkakamaling humingi ng pera sa 'kin or else... mga pulutong na PUTANG INA at LECHE ang ibibigay kong tulong sa kanya. Wala akong pakialam kung natuto man ako ng wikang ingles sa kanya at ang hindi malimutang salitang BETTERER na ni ha ni ho... hindi ko man magamit sa articles ko kay sir amards dahil feeling ko... wrong gramming!

Again, hindi masamang tumulong. Pero kung ginagawa niyang dahilan na teacher natin siya at may utang na loob tayo sa kanya, quesehodang may bisyo be siya or wala, quesehodang everyday birthday niya, quesehodang may sakit siya sa spinal cord niya... samu't saring kwento na ang narinig. Kung may kahihiyan ka sa buhay, mas mabuti pang magtrabaho nalang maayos kesa humingi ng limos na paulit-ulit sa mga taong madali mong ma-uto... please!

saturday night!

Saturday nights are indeed boring and sometimes, amazing for me to happen. i spent this all night long in bars and even in our office before. Now, I am spending my time staring this new lappy of my brother and browsing all night long and enjoy the night dealing with downloadable e-books and facebboking. New life, new perspective and has to deal with maturity that goes all the way.

Yeah, going back to my hometown seemed to be boring these past few days but as weeks gone by, I have to cope up with my own responsibilities and priorities. somehow, coping up with these challenges makes me feel sick sometimes but it seems to be one the things that I have to consider in order to savor the so called life. For once, I felt that its kinda difficult thing to do. but I have to.

New routines, fresh habits that I have to make are hard to cope up. Funny thing is, I am not used to it. Its time for me to settle with new habits... a productive one and time for me to cope up with traffics and suspicious peeps... hehe!

It's time for me to say goodbye with tricycles, a serene and gentle city and my baby RUSIANNA (the blue motorcycle)... Time for me to say Hi and Hello to Manila Bay, jam-packed people of Makati city band a long trail caused by traffic!

hooray! hooray! its a cheeky holiday!

I would like to say a superduper thanx to my tito... dahil meron na akong bagong digicam! HAHA! abd also to my couz... for my new havs! thanx jud... kahit stressed ako dahil sa uma-alembang na eroplanong sinakyan ko kahapon, hahay! KALOKA ANG AIR TURBULENCE!

well... this is it! i'm home at last... and tama na muna ang inuman at hapi-hapi. its time for me to settle my own priorities and somehow, i felt that my mom is so happy that I'm here in ger side. I miss her so much to the point that we just make chika the whole yesterday kahit meron pa akong H.O. feel ko nga, para lang kaming best friends kahapon without thinking that hey... its my mom! haha! that's the thing why I really miss her...

Talking about my bro... haha... same thing! we make chika din na para bang hindi natarapos ang araw na walang chika. Yah! they're right... nothing compares the true company ng family mo at iba talaga ang feeling kung sila ang kasama mo...

I wish my dad was here... anyway! I do understand!

at maraming salamat sa cam! HAHA! time for me to venture the real world of NARCI! hahaha!

Leaving on a jetplane (CHAKS)

..................................................................................

my mind is empty. I don't know what to say. speechless. because o my sore throat cause of series of night-outs and pa"haruhays" my system goes down... too bad!

but my last week-end of staying in Dumaguete is indeed memorable. The despedida parties, Hari ng Negros, and the so called first and the last time lang! hahaha! i really miss these happenings.

at least, I did not cry! I was able to enjoy every single moments that I'm with my friends and so called family. At the end of the day, i remained emotional but i'm happy!

Ang mga pesteng videos na ginawa ni Dora is super amazing! it is super LOL! i realize na talagang malandi akong pinanganak ng Diyos! BRAVO! i really appreciate it!

Ang walang kamatayang tomahan with my night friends is super fun! quesehodang patayan and session, gow lang ng gow! I'll miss Zanzi Bar guys!

ang for the very last time na joined forces kami ni Mamasang ericka at Ta Larry for hari ng negros is indeed amazing! at least, ang forces naming tatlo ay papatay sa mga designers and managers sa Occidental! hahaha! pero whindi kami na-impress! bogs ang manok namin! ok lang! at least, the experience is fun!

yun muna for today... again, get ready for another battle... i8numan blues nanaman1 hahaha! basta... super duper thank you sa lahat! you made me smile! TC and God bless!

senseless monday blues...

yeah... i'm counting the days and it seems like a burden in my part. I have to be honest... I dont want to hear farewell or goodbye. I just wanted to seize the days spending in this place. I know it hurts but I have to be firm. Everything is fine.

I was working the lay-out pages and somehow, I'm happy doing it (kahit stressed). The feeling that I have is not that good (ang bigat ng feeling) but I have to cope up! I'm almost done on the 9th and I'm planning to finish it tomorrow. The feeling that I have seems to be nostalgic and again... I have to cope up and say out loud... I'm ok!

My co-staffer has her so called premonition that I will not leaving on monday. Well... It's all planned, fixed and settled. It's in the hands of Cebu Pacific if I tampered my ticket or not! hehe! as I've said, it's final.

To be honest, I don't want to have despedida or farewell events. AGAIN, to be honest, I AM NOT EXPECTING! if ever they will have plans to have, first... I will never ever cry on that one! and second... just make sure na hindi ko malalaman... OR ELSE... my favorite song goes along this way... 1 little 2 little 3 little indians!

Oh I forgot! I will not go to the ofice anymore on thursday, friday, saturday and sunday for valid reasons. mayroon akong raket sa kasal, hari ng Negros and other stuffs as well. Baka kasi magkaroon nanaman ng premonition na nag-iinarte lang ako... well it's not!

To be honest... I really hate saying goodbye to some people whom i loved most. It's not easy for me at all... hope you understand. Mas mabuti pang mag-inuman kesa mag-emote... at least!! it's all about happiness!

BTW... I have something to share...

habang kausap ko si Tonz kanina, talking about chuvalerns chismax and chizms, di ko naman alam na nagdrawing nga ang hinayupak ng isang obra daw na galing sa kanya. natawa ako bigla sa drawing... anyway... thanx sa effort! I appreciate it!! hehe!

One more week to go…

Hindi ako dapat mag-emote ng maaga… wala ako sa mood… hehe! Anyway, who cares? It’s my online diary after all… di ba?

I have no doubts at all. At least, kampante na ako na umalis at iwan ang lahat ng meron ako sa City of Gentle People. I have to start a new life and new perspective back to my hometown. I have no regrets kung bakit ako napaligaw sa isang lugar na di naman familiar sa’kin before. Wala akong bahid ng pagsisisi kung bakit naisipan kong lumayo sa lugar na kinalakihan ko. Wala!

Alam kong sobrang laki ng adjustment ang nagawa ko pero ganun talaga. I have to face it because I want to learn. Hindi lang ako nabighani sa preskong hangin at malinis na tubig. Mas lalo akong nabighani sa mga tao na alam ko na binigyan ko ng inspirasyon sa buhay at mga taong natulungan ko kahit maliit lang na tulong ang nabigay ko sa kanila.

Lahat ng tawanan, iyakan pati katarantaduhan, alam kong another memory for me to treasure. Lahat ng raket, pageant pati lamierda… nag-iwan sa’kin ng leksyon sa buhay at nagturo sa’kin na hindi madaling kumita ng pera at dapat mag-ingat kung san ka man magpunta.

Namulat ako sa mundo ng kahirapan at alam mo yung feeling na walang kang pera, yung walang wala ka na… emotionally stress ka minsan, tapos talamak pa ang mga taong may attitude problem and I have to deal with it. Isang mga eksena sa buhay ko na dito ko lang naranasan. My college years was indeed fun and exciting! kahit alam ko na pasaway akong estudyante, laging late, o kaya naman mega-absent, ang tinanghal na Icon of INC’s at dropped dahil tinatamad ng pasukin ang subject dahil sa mga walang kuwentang teachers… haha! I really miss doing it!

Dito rin ako unang nagkatrabaho. And I consider the fact na mabait naman ang management sa’kin and I have to strive hard to learn everything na hindi ko pa nagagawa before. Hahai… at least, I know I’m equipped na magkatrabaho! Haha! Experience is the best way para malaman mo lahat…

It’s not a farewell post… nor a thank you post sa mga taong nagmahal, minahal at mahal ko sa City of Gentle People. Probably, I’ll make one soon… at busy din ako sa mga Huling raket ko dito, (tulad nalang ng wedding, make-up, Hari ng Negros, at Zanzi bar haha!) baka di ko nanaman magawa… haha! Hahai! Kalerkey!

Well… my famous line…. ‘I”D BETTER GOTTA GO” dahil ayan nanaman ang walang kamatayang inuman sessions! Haha! Tara na at maglasing!

naparanoid daw...

nangyari ito last week... pasensiya na sa delay ng post... hehe!

Last night, at dahil Friday night, I decided na makipag-inuman with my night friends. Honestly, mas gugustuhin ko pang magliwaliw kesa magmukmok sa bahay at maging paranoid sa kakaisip kung ano ba ang tamang gawin… basta!

One thing that I noticed was, maybe its co-incidence ata… parang ayaw akong paalisin! Maybe paranoid lang talaga ako kagabi dahil hindi naman ako lasing… tamang inom lang. pero ewan ko… ang bigat ng feeling kasi… ang bigat ng feeling na iiwan ko yung mga taong nakasama mo sa loob ng lima o anim na taon na pamamalagi ko rito sa City of Gentle People tapos iiwan ko pa silang hindi pa maayos ang lahat.

Kagabi, umais ako ng TN office bandang 8:00 ng gabi. Mas pinili kong maglakad para naman ma-feel ko ang last walk ko na ata sa downtown (parang mamatay lang). Nakasalubong ko isang kaibigang pangalanan natin na si Jojo. Hindi ko siya boyfriend at isa siyang Bisexual. Napansin ko agad ang isang supot na naglalaman ng costumes na gawa sa itim na seda o heavy satin. Tandang tanda ko pa ang ganu’ng klase ng disenyo at hitsura na tinuro sa’kin ni Tita Glieh. Siya ang nagturo sa’kin kung paano maglayer-layer at gunting-guntingin ang itim na seda at idikit ang mga ito sa pamamagitan ng Glue Gun. At ganu’ng disenyo ang nagtulak sa’kin para gawin ang mga costumes para sa pictorial namin ng Handurawan Issue sa TN.

Maingay ang paligid… puno ng tao at literal na maraming guys sa “Garahe”, isang lunggaan ng mga tomador ng red horse sa downtown. Habang busy akong nakikipagchikahan sa aking mga night friends, bigla akong napatigil dahil sa kantang “Here Without You”. Naalala ko tuloy kung paano kinanta ni Tonz ang kantang yun at mas nawindang ako dahil parehas pa sila ng timbre ng boses pati istilo ng kanta. Natawa ako bigla dahil nung kinanta yun ni Tonz sa seminar, hindi talaga maiwasan ang pagiging maharot at malikot ko ng mga araw na iyon… hyperactive kung baga! Naalala ko tuloy lahat ng kagaguhan at kaganapang maligalig pag nasa opisina man ako ng TN o sa ibang lugar na kasama ko sila.

Supposed to be, maaga dapat akong nagising ngayong araw na to. My nag-alok sa’kin ng isang raket kagabi… instant raket kung baga… pero nabigo kong siputin dahil na rin sa impluwensiya ng red horse… alam mo yung feeling na continuous ang pagtulog mo na kahit alarm clock, hindi mo na-feel na tumunog? Kaya wala akong choice kundi i-text nalang ang nag-alok ng raket sa’kin na hindi ko kayang sumipot kanina. Paggising ko, halos hilo pa ng onti, bigla akong naloka dahil nagititilian ang mga pamangkin ko sa bahay dahil kay Jun Pyo at sa iba pang f4 na cast. Inulit nanaman ang “Boys over Flowers” na koreanovela at ilang beses na itong inulit-ulit sa kapamilya network. Hindi ko na pinagalitan ang mga pamangkin ko. Hinayaan ko nalang silang tumili ng tumili kahit masakit s tenga. Naalala ko tuloy ang “Boys Over Flowers” remake namin sa TN na supersuper mega effort ang drama at ako pa ang ginawang Jan Dee… siyempre, murder ang character! Kahit ako, natatawa nalang ako sa videong yun. Kung gusto niyo Makita ang videong yun… check my profile sa FB… may nag-tag kasi sa’kin ng videong yun… hehe!

“Masakit, pero kailangang tanggapin…” ilan lamang sa mga linyang ginawa ko noon sa isang farewell party. Ngayon lang nag-sink-in sa’kin na hindi nga talaga madali ang pag-iwan sa mga taong tinuring mong pamilya at mga kapatid. As I’ve said, I have to set my own priorities…